دلنوشته 5

بلندترین شاخه ی درخت ، یک واژه را می فهمد ، و آن هم تنهایی ست  

روزی عارفی یکی از شاگردانش را دید که زانوی غم بغل گرفته و گوشه ای غمگین نشسته است.

 پیر معرفت نزد او رفت و جویای حالش شد. شاگرد لب به سخن گشود و از بی وفایی یار 

صحبت کرد و این که دختر مورد علاقه اش به او جواب منفی داده و پیشنهاد ازدواج دیگری را پذیرفته

 است. شاگرد گفت که سالهای متمادی عشق دختر را در قلب خود حفظ کرده بود و با رفتن دختر به

 خانه مرد دیگر او احساس می کند باید برای همیشه با عشقش خداحافظی کند عارف با تبسم گفت: اما عشق

 تو به دخترک چه ربطی به او دارد!؟ شاگرد با حیرت گفت: ولی اگر او نبود این عشق و شور و هیجان هم

 در وجود من نبود!؟ عارف با لبخند گفت: 

چه کسی چنین گفته است. تو اهل دل و عشق ورزیدن هستی و به همین دلیل آتش عشق و شوریدگی

 دل تو را هدف قرار داده است. این ربطی به دخترک ندارد. هر کس دیگر هم جای دختر بود تو این

 آتش عشق را به سمت او می فرستادی. بگذار دخترک برود! این عشق را به سوی دختر دیگری

 بفرست. مهم این است که شعله این عشق را در دلت خاموش نکنی. دخترک اگر رفت با رفتنش

 پیغام داد که لیاقت این آتش ارزشمند را ندارد. چه بهتر!  بگذار او برود تا صاحب واقعی این شور و

 هیجان فرصت جلوه گری و ظهور پیدا کند!